بررسی ساختار بازی های گویشی منظوم کودکان (تحلیل زبانی و ادبی چهار شعرگونه خراسان جنوبی)

ادبیات جلوه بیانی هنر است و جنبه عمومی آن که در افسانه ها، لالایی ها و ترانه های کودکان تجلی می کند، عناصراصلی شعر کودک را در خود دارد و آن؛ موسیقی، وزن، قافیه و شور و جنبشی است که با روحیات کودکان متناسباست. این پژوهش تلاشی در جهت معرفی و بررسی شعرگونه های بازی های منظوم کودکان و بیان ارزش های نهفتهدر این بخش از ادبیات عامیانه است. پژوهندگان در این مقاله ضمن مطالعه کتابخانه ای و تحقیق میدانی، با شیوهتوصیفی به تحلیل ساختار چهار شعرگونه از انواع بازی های منظوم کودکان خراسان جنوبی پرداخته اند. نتایج پژوهشنشان می دهد که در اشعار عامیانه خصوصا اشعار کودکان از صنایع بدیعی و بیانی کمتر استفاده شده و تاکید آن برموسیقی از طریق تکرارهای واجی مختلف است، غالب ترانه های بازی، ساختاری منسجم، منظم و آهنگین دارند وبیشترین عامل موسیقایی آن، کاربرد توازن های واجی و تکرار واکه و همخوان است. تخیل انعطاف پذیر کودک، روحخلاق و لطیف او را می نمایاند و بعضا اسطوره های ملی را نیز به کارمی گیرد؛ پس باید نسبت به آنها با دیدی آگاهانه تر نگریست.

کلیدواژه ها:

ادبیات عامیانه ، شعرگونه ها ، بازی منظوم کودکان ، خراسان جنوبی