توسعه معماری مدرن ایران با تاکید بر عملکرد معماران ارمنی ( از سال 0011 تا 0031 خورشیدی)

طلیعه جریان های سبک های معماری مدرن در ایران به اوایل قرن بیستم میلادی همزمان با حکومت ناصرالدین شاه قاجار باز می گردد. در آن دوران هنوز مراکز آموزشی آکادمیک معماری در ایران ایجاد نشده بود و معماران در ایران به سه گروه دسته بندی می شدند. گروه اول: معماران سنتی تجربی بدون تحصیلات دانشگاه بودند. گروه دوم: شامل معماران تحصیل کرده ایرانی در دانشگاه های خارج از کشور و گروه سوم: معماران غیر ایرانی بودند. با توجه به عدم آشنایی گروه اول به سبک های مدرن، آنها قادر به طراحی و اجرای بناهای مدرن نبودند، لذا در پیدایش معماری مدرن، معماران گروه دوم و سوم می توانستند مرثر باشند. از سویی معماران تحصیل کرده ایرانی کم شمار بودند بنابراین اغلب معماران تدثیرگذار معماری مدرن ایران، را گروه سوم تشکیل می دادند. معماران خارجی گروه سوم نیز شامل معماران اروپایی آمریکایی و معماران قفقازی ارمنی می شدند. که در میان آنها، معماران ارمنی با عنایت بع قدمت قابل توجه حضورشان در ایران، با اهتمام و جدیت بیشتری در انجام پروژه های معماری نقش داشتند. گابریل گورکیان، و ارطان هوانسیان و پل آبکار از مهمترین معماران ارمنی تبار معاصر ایران در زمینه معرفی و طراحی سبک معماری مدرن بودند. در بازه زمانی سال 1311 تا 1357 خورشیدی و بالاخص در زمان متاخر آن مقارن با حکومت پهلوی دوم، فعالیت معماران ارمنی در گسترش معماری مدرن ایران چشمگیر و نسبت به سایر سبک ها غالب بود. ماحصل فعالیت حرفه ای آنها موجب آشنایی بیش از پیش سایر معماران و زمینه ساز توسعه و کاربرد فراگیر آن در ایران شد. در این نوشتار از روش تحقیق توصیفی تحلیلی با عنایت بع منابع کتابخانه ای و اسناد و منابع معتبر اینترنتی و تاریخی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری مدرن ، عماران ارمنی ، ایران