ارائه شاخص های ارزیابی آسیب پذیری شبکه حمل و نقل زمینی از منظر پدافند غیرعامل

عموم کشورها زیرساخت های حیاتی متعددی نظیر زیرساخت های شبکه ای (خطوط لوله گاز، خطوط شبکه برق، شبکه حمل و نقل، شبکه های مخابراتی و خطوط تامین آب)، زیرساخت های ساختمانی (ساختمان وزارتخانه ها، بیمارستان ها، مراکز همایش) و ... دارند. از مهمترین این زیرساخت ها می توان به شبکه های حمل و نقل اشاره کرد که انبوهی از فعالیت های تجاری، اقتصادی و ... به آن ها گره خورده است. توقف عملکرد و سرویس دهی شبکه های حمل و نقل می تواند خسارت های مالی و سیاسی بزرگی بر کشورها وارد نماید، از این رو برنامه ریزی و انجام اقداماتی در جهت تداوم عملکرد و کاهش آسیب پذیری این شبکه ها به هنگام وقوع تهدیدات طبیعی و انسان ساخت به روشنی قابل درک است؛ اما این امر بدون تحلیل آسیب پذیری و شناسایی نقاط پرخطر میسر نیست. از جمله مهمترین روش هایی که در جهت ارزیابی ریسک شبکه های حمل و نقل در برابر تهدیدات انسان ساخت در داخل کشور استفاده می شود، می توان به روش رمکپ و روش بومی سازمان پدافند غیرعامل اشاره کرد؛ اما شاخص هایی که در این روش ها مورد استفاده قرار می گیرد مناسب شبکه های حمل و نقل نسبت عمدتا در سایر زیرساخت های حیاتی کارایی دارند. لذا در این پژوهش تلاش شده است متناسب با ویژگی های شبکه حمل و نقل کشور و تفاوت هایی که با سایر زیرساخت های حیاتی دارد، شاخص هایی در جهت تعیین میزان آسیب پذیری آن تدوین گردد تا بتوان برآورد نسبتا دقیقی از وضعیت آسیب پذیری شبکه به دست آورد. همچنین ضمن شناسایی دارایی های شبکه حمل و نقل به انواع تهدیدات پیش روی شبکه های حمل و نقل و پیامدهای کالبدی، انسانی، اجتماعی و ... آن ها اشاره شده است.