بررسی ارتباط هوش هیجانی ، استرس شغلی وکیفیت زندگی در پرستاران شاغل در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر همدان

پیش زمینه: هوش هیجانی شامل توانایی ها و مهارت های غیر شناختی است که توانایی های افراد را در مقابله با فشار های محیطی بویژه تنش ناشی از کار افزایش داده و در نتیجه باعث افزایش کیفیت زندگی در ابعاد روانی و جسمی می شود.این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین هوش هیجانی ، استرس شغلی وکیفیت زندگی در پرستاران انجام شد.روش کار: مطالعه حاضر، پژوهشی توصیفی همبستگی بوده و نمونه گیری در ابتدا به روش خوشه ای در بیمارستانهای شهر همدان و سپس به روش تصادفی ساده از بین خوشه ها، 200 پرستار زن مورد بررسی قرار گرفتند.داده ها با استفاده از سه پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی بار - اون ،استرس شغلی پرستاران و کیفیت زندگی SF_36 جمع آوری گردید. اطلاعات حاضر با استفاده از آزمون های آماری تو صیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS و همچنین معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار لیزرل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد میانگین هوش هیجانی پرستاران((71,77 7,96،میانگین استرس شغلی آنها ( 64,59 9,84 )و میانگین کیفیت زندگی آنها (60/47 16/82)بود. همچنین بین هوش هیجانی با کیفیت زندگی ارتباط مستقیم و معنی دار آماری بین هوش هیجانی و استرس شغلی ارتباط معکوس و معنی دار آماری وجود دارد (P< 0/01)، وبین کیفیت زندگی و استرس شغلی ارتباط معکوس و معنا دار آماری و جود داشت. (P< 0/01)،.همچنین بین سه متغیراصلی مطالعه و بعضی ازمشخصات دموگرافیک ارتباط معنی دار آماری وجود داشت. با استفاده از معادلات ساختاری مشخص شدهوش هیجانی با کیفیت زندگی ارتباط مستقیم و معنی دار و با استرس شغلی ارتباط معکوس و معنی دار وجود دارد. P< 0/01) )و بین استرس شغلی و کیفیت زندگی ارتباط معکوس و غیر معنای دار وجود دارد.نتیجه گیری: بر خورداری از هوش هیجانی در پرستاران به عنوان یک عامل محافظتی در برابر استرس ،محسوب شده و باعث ارتقاء کیفیت زندگی آنها می گردد لذا پیشنهاد می گردد مدیران و دست اند کاران برای ارتقاو بهبود هوش هیجانی و کاهش تنش شغلی نسبت به برگزاری دوره های آموزشی لازم مبادرت ورزند.پیام برای سیاست گذاران: با توجه به اجتناب ناپذیر بودن برخی از عوامل استرس زا در حرفه پرستاری و لزوم پیشگیری از آثار روانی و رفتاری استرس ،بکار گیری تمهیدات و اقداماتی در جهت بهبود کیفیت زندگی و آموزشهای مقابله ای از جمله وظایف مدیران سازمانهای خدمات بهداشتی و درمانی است.