نقش اپی ژنتیک در تنظیم مکانیسم های دفاعی

هدف: اپی­ژنتیک شامل تغییرات ژنتیکی قابل توارث است که بر الگوی بیان ژن­ها تاثیر دارد، اما این تغییرات به دلیل تغییر در توالی DNA نمی­باشند. به­علاوه، موجودات از طریق برخی از مکانیسم­های ملکولی و سلولی در مقابل عوامل بیماری­زا مقاومت نشان می­دهند. با توجه به نتایج مطالعات انجام شده به نظر می­رسد که بین مکانیسم­های اپی­ژنتیکی و دفاعی ارتباط وجود داشته باشد. لذا، هدف تحقیق حاضر، بررسی چگونگی ارتباط اپی­ژنتیک و سیستم دفاعی موجودات و ارائه جدیدترین پیشرفت­ها در زمینه مطالعات انجام شده بر روی تنظیم اپی­ژنتیکی ارتباط موجود میکروب (شامل باکتری و قارچ)، با تمرکز بر نقش تغییرات هیستون و متیلاسیون DNA ژنوم میزبان در مقاومت نسبت به بیماری و تجهیز سیستم دفاعی بود. بنابراین، مواردی از قبیل، مکانیسم­های ایجاد کننده تنظیمات اپی­ژنتیکی، نقش متیلاسیون DNA در اثر متقابل گیاه میکروب، نقش متیلاسیون DNA بواسطه RNA در ارتباط گیاه میکروب، تغییرات هیستونی، تغییرات هیستونی پس از ترجمه در اثرمتقابل گیاه میکروب، نقش اپی­ژنتیک و microRNAs­ در سلامت حیوان، کنترل اپی­ژنتیکی تجهیز سیستم دفاعی و توارث فرا نسلی و تنظیم اپی ژنتیکی در عوامل بیماریزای گیاه و تاثیر آن بر بیماری­زایی مورد بحث قرار گرفت. نتایج: توارث اپی­ژنتیکی می­تواند جانوران یا گیاهانی را ایجاد کند که از طریق مکانیسم­های بلند مدت و کوتاه مدت خود را با شرایط خاص محیطی تطبیق دهند. بررسی نتایج مطالعات انجام شده توسط پژوهش­گران مختلف شواهدی گویا در مورد مشارکت مکانیسم­های اپی­ژنتیکی در تجهیز دفاع فرانسلی (transgenerational defense priming) فراهم ساخته است. نتیجه­گیری: درک بیشتر ما از نحوه مشارکت مکانیسم­های اپی­ژنتیک در سیستم دفاعی جانور یا گیاه و نحوه تعامل عوامل بیماری­زا با این مکانیسم می­تواند احتمالات جدیدی را برای استراتژی­های نوین حفاظت از محصولات فراهم سازد. 

کلیدواژه ها:

اپی ژنتیک ، تغییرات هیستونی ، متیلاسیون DNA ، مکانیسم های دفاعی