بررسی و تحلیل مفاهیم معماری دیجیتال و پارامتریک در طراحی مجتمع های مسکونی

روزگاری معماری در ساختن چهار دیوار و سقفی بر آن خلاصه میشد ، اما اکنون دیر زمانی است که هنر ، فناوری و البته ذوق و سلیقه و طرح های مبتکرانه ، رنگ و لعابی دیگر به آن بخشیده است. مجتمع های مسکونی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و امروزه می بینم مجتمع های مسکونی بسیار خلاقانه طراحی می شوند تا شاید برخی از نیازهای بشری را برطرف کنند. طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد معماری دیجیتال با توجه به قابلیت ها و پتانسیل های مطلوب ، از لحاظ سطح اجتماعی ، فرهنگی ، طبیعی و در حال رشد در نظر گرفته شده است. هدف از طراحی این مسکن امکان انطباق مسکن با ابزار دیجیتال و دارا بودن پتانسیل انطباق پذیری با معماری پارامتریک از جمله مواردی است که تحقیق و مطالعه بیشتری را در جامعه فعلی ایران می طلبد. زیرا پس از ورود ابزار های دیجیتالی به حوزه معماری تحولات شگرفی در زمان محدود در این حوزه رخ داد. این ابزارها که در ابتدا برای انجام ترسیمات معماری استفاده می شدند ، پس از طی مدت زمانی به ابزار های سودمند برای حل مسائل معماری بدل شد. بر خلاف نوظهور بودن کاربرد ابزارهای دیجیتال، شیوه تفکر الگوریتمیک که نیازمند درک ریاضی، قدرت درک داده ها و توانایی حل مسئله می باشد ، قدمتی طولانی دارد. وارد کردن کیفیت فضای معماری به صورت کمی با استفاده از پارامتریک کردن کیفیت دید است که برآیند آن با مقوله معماری دیجیتال، فرم بهینه ساختمان را به ما نشان میدهد . این تحقیق تلاش دارد با شناخت این شیوه تفکر و به کار بستن آن در بستر توانایی های رایانگری ابزارهای دیجیتال، دست به جستجو در عرصه پاسخ یابی در مسائل طراحی پرداخته و از یافته های آن حل دسته ای محدود از مسائل طراحی بهره جوید.

کلیدواژه ها:

مفاهیم معماری دیجیتال ، معماری پارامتریک ، طراحی مجتمع مسکونی