ارتباط بلندمدت میان بیکاری و نابرابری درآمد در ایران

نابرابری توزیع درآمد میتواند آثار نامطلوبی بر ابعاد مختلف توسعه در یک جامعه داشته باشد. از اینرو، ایجاد تعادل در توزیع درآمد یکی از اهداف اصلی دولتمردان، سیاستگذاران و برنامهریزان اقتصادی و اجتماعی در هر جامعهای به شمار می آید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بلندمدت میان بیکاری و نابرابری توزیع درآمد (ضریب جینی) با استفاده از داده های مربوط به دوره زمانی 1395-1361 در ایران است. برای این منظور، نرخ بیکاری به معادله درجه دوم کوزنتس که ارتباط غیر خطی میان رشد اقتصادی و نابرابری درآمدی را مدلسازی مینماید، افزوده شده است. نتایج تجربی حاصل از تجزیه و تحلیل همانباشتگی مبتنی بر رویکرد ARDL نشان میدهند که افزایش نرخ بیکاری موجب افزایش ضریب جینی یا نابرابری درآمد در بلندمدت میشود. در واقع، افزایش نرخ بیکاری با کاهش درآمد گروه های پایین درآمدی و افزایش تعداد افراد کم درآمد منجر به افزایش نابرایری در توزیع درآمد و افزایش شکاف درآمدی در جامعه میشود. با توجه به این نتایج، اتخاذ سیاستهای مناسب جهت افزایش اشتغال میتواند کاهش نابرابری درآمدی را در ایران بهدنبال داشته باشد. علاوه بر این، یافته های این پژوهش نشان میدهند که یک ارتباط غیر خطی -Uمعکوس شکل میان سرانه تولید ناخالص داخلی و ضریب جینی یا نابرابری درآمد وجود دارد که فرضیه کوزنتس را تایید مینماید.

کلیدواژه ها:

بیکاری ، نابرابری درآمد ، ایران