تاثیر مراکز خدماتی - رفاهی بین راهی همه شمول (دسترس پذیر) مبتنی بر فناوری دانش بنیان درتوسعه گردشگری افراد دارای معلولیت

از آنجایی که سفر با انگیزه های مختلف موجب ارتقا کیفیت زندگی انسان است، به همان اندازه که افراد عادی نیازمند رفتن به سفر هستند، افراد دارای ناتوانی نیز خواهان بهره مندی از تسهیلات گردشگری هستند. و در صورتیکه خدمات بین راهی به گونه ای ساماندهی نشده اند تا برای همه افراد جامعه قابل بهره برداری باشند، موجب محرومیت افراد دارای ناتوانی می شود. به همین دلیل نیاز به احداث مجتمع های بین راهی همه شمول (دسترس پذیر) در هر جامعه ای ضروری به نظر می رسد. بطوریکه، وجود چنین مراکزی با ویژگی های همه شمول موجب رضایت و ایجاد عدالت اجتماعی می گردد. علاوه بر آن، توجیه اقتصادی که برای هر کشوری دارد موجب شده دولت و سایر سازمانهای مرتبط با گردشگری نیز ترغیب شوند، مجتمع های بین راهی را به گونه ای ساماندهی نمایند که برای همه افراد جامعه قابل بهره برداری گردد.با پیشرفت تکنولوژی و با توجه به اهمیت موضوع، در کشورهای توسعه یافته اقدامات ارزشمندی در بخش سفر و گردشگری افراد دارای معلولیت صورت گرفته است. با این وجود در ایران، هنوز اقدام شایسته ای در این زمینه انجام نشده است و این در حالی است که افراد دارای ناتوانی جمعیت قابل توجهی را در کشور به خود اختصاص داده است. در این راستا باهدف شناسایی نیازهای افراد دارای معلولیت در زمینه گردشگری باید به این سوال پاسخ داده شود: ویژگی و استانداردهای یک مجتمع خدماتی – رفاهی بین راهی همه شمول چیست برای پاسخگویی به این سوال، از طریق مطالعات کاربردی و از نظر روش پژوهش، توصیفی - کیفی با بررسی مجتمع های بین راهی محور تهران - قم به عنوان نمونه، مورد ارزیابی قرار می گیرد تا مشخص شود این مراکز تا چه اندازهای جوابگوی نیازهای این افراد هست. و بر اساس یافته های راهکارهایی جهت بهبود کیفیت خدمات گردشگری به افراد دارای معلولیت ارائه گردد.