ارزیابی نقش معمار درخودکفایی در مصرف انرژی

آلودگی زیست محیطی و بحران انرژی در سده بیستم، زمینه های پیدایش رویکردهای مختلف برای همسازی معماری با اقلیم را ایجاد نموده است. به رغم نادیده انگاشتن نقش انسان در برخی از اینرویکردها، اخیرا0 نقش سبک زندگی انسان در حل بحرانهای زیست محیطی مورد توجه قرار گرفته است. لواسان، بعنوان منطقه مورد مطالعه در این پژوهش، با قرار گیری در اقلیم سرد نیاز مبرمی به ساختمان های خودکفا در مصرف انرژی را طرح نموده و نیز بدلیل طبیعت بکر این منطقه لازم است مجتمع های مسکونی آن طبیعت دوست و سبز طراحی شوند. از طرفی دیگر یکی از منابع آلوده کننده مهم طبیعت، گازهای ناشی از سوختن منابع فسیلی است که هم تولید و هم مصرف آن به دلیل پایین بودن فناوری تجهیزات تولید و مصرف، همواره با آلودگی زیست محیطی همراه است. ضرورت به حداقل رساندن استفاده از سوخت های فسیلی باعث شده تا در جهان، بعد از نسل ساختمانهای سبز که از حداقل انرژی مصرفی برخوردار بودند، ساختمانهای انرژی صفر و انرژی پلاس مطرح شوند چنان که بهره مندی از آن برای هر سازمان یا نهادی که از این سبک ساختمان سازی بهره مند شود، یک امتیاز محسوب می شود. هدف از انجام این پژوهش رسیدن به یک ساختمان کارا با سطح مطلوب مصرف انرژی با استفاده از سامانه های غیر فعال است که در واقع توجه به طراحی مناسب و استفاده از حداکثر انرژی پایدار برای تامین انرژی مصرفی ساختمان به دست می آید . روش تحقیق در این مقاله تحلیل توصیفی و بررسی منابع کتابخانه ای به منظور یافتن روابط بین متغیرها است. در این مسیر بررسی نمونه های موردی از ساختمان های انرژی صفر و تحلیل عملکرد این ساختمان ها نیز انجام شده است. نتایج مطالعات و یافته های نشان میدهد که با استفاده از حداکثر توان تابشی خورشید و کاهش آثار برف و باد در این منطقه میتوان ساختمان خودکفا و یا به تعبیر دیگر انرژی صفر ایجاد کرد. همچنین با کاهش مصرف انرژی ساختمان نیز میتوان به هدف مجتمع سبز دست پیدا کرد که خصیصه های طبیعت دوستی و نیز استفاده از درختان سوزنی برگ و متناسب با اقلیم هم در آن رعایت شده باشد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی سبز ، لواسان ، رویکرد خودکفایی ، مصرف انرژی ، پایداری.