اثر 10 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطح سرمی واسپین و شاخص مقاومت به انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع2

سابقه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثر 10 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی وترکیبی بر سطح سرمی واسپین و شاخص مقاومت به انسولین در موش های دیابتی نوع 2 بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 60 سر موش از نژاد ویستار 8 تا 10 هفته ای، در دامنه وزنی 200 تا 250 گرمی، به طور تصادفی به 5 گروه 12 سری، گروه کنترل سالم، گروه کنترل دیابتی، گروه دیابتی همراه با تمرین استقامتی، گروه دیابتی همراه با تمرین مقاومتی و گروه دیابتی همراه با تمرین ترکیبی تقسیم شدند.جهت القاء دیابت، پس از 12 ساعت ناشتایی،120mg/kg محلول نیکوتین آمید به همراه 65mg/kg محلول استرپتوزوتوسین، به صورت تزریق درون صفاقی استفاده شد. یک هفته بعد از تزریق استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید، پروتکل تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی به مدت 10 هفته انجام گردید و48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات تشریح و سرم خون موش ها جهت بررسی واسپین جمع آوری شدند. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و دانت تی3، در سطح معناداری 05/0 بررسی شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که پس از 10 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی، سطح قندخون در هر سه گروه تمرینی، نسبت به گروه کنترل دیابتی (پس آزمون) کاهش معناداری داشت (05/0> P) همچنین داده ها نشان داد که 10 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی میزان شاخص مقاومت به انسولین را در سه گروه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش داده است (05/0> P). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که بعد از 10 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی سطح سرمی واسپین افزایش معنادار داشت (05/0> P).استنتاج: در یک مدل تجربی، تمرین ورزشی می تواند اثرات مخرب دیابت قندی بر شاخص مقاومت به انسولین و هورمون واسپین را تقلیل دهد.

کلیدواژه ها:

دیابت ، تمرین استقامتی ، تمرین مقاومتی ، تمرین ترکیبی ، واسپین ، شاخص مقاومت به انسولین