اثر دو نوع تمرین بر نسبت قدرت عضلات مفصل شانه ورزشکاران دارای حرکات بالای سر مبتلا به سندروم گیر افتادگی شانه

هدف: تغییر نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده داخلی به خارجی یک وضعیت شایع در ورزشکاران دارای حرکات بالای سر مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می­باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرنیات سنتی و تمرینات تعلیق TRX (Total-Body Resistance Exercise; TRX) بر نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده داخلی به خارجی شانه بود. روش بررسی: تعداد 33 ورزشکار مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه شهر کرمان به عنوان نمونه آماری در دو گروه تمرینی (سنتی و تعلیق TRX) و گروه کنترل انتخاب گردیدند. برای ارزیابی قدرت فرد در حالت نشسته لبه میز قرار گرفت و بازو در وضعیت کنار بدن و آرنج در 90 درجه فلکشن و آزمودنی به مدت 5 ثانیه حداکثر فشار را به دستگاه قدرت سنج وارد می کرد. هر فرد سه تلاش را اجرا کردند و میانگین اجرای فرد مبنای کار آماری قرار گرفت. یافته ها: انجام دوره تمرینی باعث بهبود نسبت قدرت عضلات چرخش دهنده بازو می­گردد (0/004=p). نتایج آزمون بنفرونی نشان داد بین گروه سنتی و TRX  با گروه کنترل تفاوت معنادار وجود دارد (0/001> p، 0/009= p به ترتیب)، اما در نتایج بین گروه تمرینی سنتی و TRX تفاوت معناداری مشاهده نگردید (0/58=p). با این وجود تغییرات میانگین در گروه TRX بیشتر بوده است. نتیجه گیری: از آنجایی که اجرای تمرینات سنتی نیازمند چندین ابزار تمرینی می باشد ولی در تمرینات TRX فقط یک ابزار مورد نیاز است. همچنین تمرینات TRX در زنجیره حرکتی بسته اجرا می گردد، می توان نتیجه گرفت می توان تمرینات TRX را به عنوان جایگزین تمرینات سنتی در مکان های با محدودیت فضای تمرینی مورد استفاده قرار داد.

کلیدواژه ها:

سندروم گیرافتادگی شانه ، تمرینات سنتی ، تمرینات TRX ، ورزشکاران دارای حرکات بالای سر