قاعده منع توسل به زور و حملات آمریکا و متحدانش به سوریه در خلال سال های 2014 تا 2018

حملات متعدد ائتلاف آمریکایی به سوریه طی سال های 2014 تا 2018 که با بهانه جویی های مختلف اعم از مبارزه با داعش یا نوعی از مداخله بشردوستانه به منظور مقابله با کاربرد ادعایی تسلیحات شیمیایی صورت گرفته، تمامیت بند 4 ماده 2 منشور ملل متحد را خدشه دار ساخته است. نظریات حقوقی مختلف و البته غیرقابل قبولی از جمله تئوری عدم تمایل و عدم توانایی ، تئوری بسط مفهوم دفاع مشروع دسته جمعی عراق علیه داعش در خاک سوریه ، نظریه ابهام خلاقانه و سازنده قطعنامه 2249 و تئوری رضایت ضمنی در توجیه حملات ائتلاف به رهبری آمریکا علیه مواضع داعش در خاک سوریه طرح شده است. در خصوص حمله به آنچه تاسیسات سلاح های شیمیایی دولت سوریه نامیده شده، به استدلال هایی همچون اقدامات تلافی جویانه به منظور مقابله با کاربرد تسلیحات شیمیایی ، مداخله بشردوستانه در بستر اجرای کنوانسیون سلاح های شیمیایی و تمایز میان مشروعیت و قانونی بودن مداخله نظامی به صورت صریح یا ضمنی استناد شده است. این نوشتار به منظور پاسخگویی به این پرسش که چرا حملات آمریکا و متحدانش به سوریه در خلال سال های 2014 تا 2018 غیرقانونی تلقی می شود ، با روشی توصیفی - تحلیلی به بررسی نظریات و استدلال های حقوقی مطرح شده در مورد این حملات می پردازد و این فرضیه را آزمون می کند که حملات آمریکا و متحدانش به سوریه در قالب هیچ یک از استثنائات وارد بر بند 4 ماده 2 منشور یعنی مواد 42 و 51 قرار نگرفته و از طرفی دیگر عنصر رافع وصف متخلفانه یعنی رضایت دولت سوریه نیز احراز نشده است؛ بدین ترتیب، حملات مزبور غیرقانونی تلقی می شوند .

کلیدواژه ها:

توسعه تدریجی قواعد مرتبط با استفاده از زور ، دفاع مشروع ، سوریه ، قاعده منع توسل به زور ، داعش ، قطعنامه 2249 شورای امنیت