مقایسه روش آنزیمی و شیمیایی جهت هیدرولیز ضایعات میگوی پا سفید (Litopenaeus vannamei)

ضایعات میگو شامل سر، دم و پوسته بوده که بواسطه عدم تکنولوژی مدرن و تعریف شده، غیر قابل استفاده می باشد، در حالیکه با بهره گیری از تکنولوژی نوین میتوان ترکیبات مفیدی از آنها استخراج نمود. این ضایعات حاوی مواد با ارزشی نظیر کیتوزان و آستاگزانتین بوده که هر دو بعنوان آنتی اکسیدان های قوی در مواد غذایی مطرح می باشند. میزان پروتئین ضایعات میگو بطور متوسط % 13- 15 بوده که قابل باز یافت می باشد. یکی از روش های موثر استفاده بهینه از ضایعات، هیدرولیز آنزیمی و شیمیایی می-باشد. در این مطالعه هیدرولیز شیمیایی (اسیدی و بازی) و آنزیمی (آلکالاز) مورد مقایسه قرار گرفته و زمان هیدرولیز برای هر دو روش90 دقیقه در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که میزان بازیافت پروتئین در روشهای شیمیایی (اسیدی %83/25 ، قلیایی (%86/11 بیشتر از روش آنزیمی((%62/19 بوده ولی با این وجود، میزان پروتئین در ماده خشک نهایی در روش آنزیمی بمراتب بیشتر از شیمیایی بوده است ( آنزیمی، %69/25، اسیدی %52/61 و قلیایی . (%54/11 نتایج کلی این تحقیق حاکی از آنست که هر چند بازیافت پروتئین در روش آنزیمی کمتر از روش شیمیایی بوده است ولی با این وجود بدلیل حفظ اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری در هیدرولیز آنزیمی، این روش ترجیح داده می شود.

کلیدواژه ها:

لیتوپنئوس وانامی ، هیدرولیز آنزیمی ، هیدرولیز شیمیایی ، ضایعات میگو