بررسی تاثیر سامانه های استحصال بارا

بخشی وسیعی از اراضی کشاورزی ایران در مناطق خشک و نیمه خشک واقع شده است. در اغلب مناطق خشک، کشاورزی کم و بیش با مشکل تنش رطوبت مواجه می باشد. متاسفانه کمبود آب تنها منحصر به این نواحی نمی شود، بلکه حتی در شرایط آب و هوای مرطوب توزیع نامنظم بارندگی منجر به محدود شدن آب قابل دسترس و در نتیجه کاهش رشد گیاه می شود. از طرفی خشکی اراضی و کاهش پوشش گیاهی منابع ترسیب کربن را به دنبال دارد. ترسیب کربن در زیتوده گیاهی و خاک هایی که تحت این زی توده هستند، ساده ترین و به لحاظ اقتصادی، عملی ترین راه جهت گاز دی اکسید کربن اتمسفری هستند. غلظت گازهای گلخانه ای متعدد در طول زمان افزایش یافته است. افزایش غلظت دی اکسید کربن در جو زمین عامل اصلی تغییرات اقلیمی است که تغییر در اکوسیستم ها از خسارت ناشی از آن هستند. این در حالی است که اکوسیستم ها با پوشش های گیاهی مختلف تاثیر چشمگیری بر ترسیب کربن خاک دارند. افزایش رطوبت خاک و تامین آب مورد نیاز گیاه از طریق سیستم های استحصال آب باران یکی از روش مدیریت و بهره برداری از آب برای مقابله با کم آبی می باشد که با توجه به نیاز روزافزون و مبرم کشور به آب، امری اجتناب ناپذیر است. در سال های اخیر جمع آوری آب باران از سطح دامنه ها و متمرکزنمودن آن در یک نقطه خاص توسط محققین مختلفی بررسی شده است. روش جمع آوری باران از سطح دامنه هایی از روش های اقتصادی تامین آب در مناطق خشک و نیمه خشک محسوب می گردد. در این مقاله به بررسی نقش سیستم های استحصال آب باران در کاهش گازهای گلخانه ای در نتیجه ترسیب کربن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

استحصال باران ، ترسیب کربن ، گازهای گلخانه ای