مقایسه اثر رژیم های لتروزول و کلومیفن در ترکیب با گنادوتروپین ها بر میزان بارداری بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن

سابقه و هدف: اگرچه کلومیفن سیترات خط اول درمان در زنان نابارور مبتلا به عدم تخمک گذاری می باشد، ولی درصدی از بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک به آن مقاوم هستند. این مطالعه به منظور مقایسه اثر رژیم های لتروزول و کلومیفن در ترکیب با گنادوتروپین ها بر میزان بارداری بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 120 بیمار مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند: گروه اول ( 60 نفر) 100mg/day کلومیفن سیترات و گروه دوم ( 60 نفر) 5mg/day لتروزو ل در روزهای 7-3 سیکل قاعدگی دریافت کردند. از روز پنجم تا هشتم آمپول 150HMG واحد روزانه به صورت عضلانی در دو گروه تجویز شد. در روز 11-10 سیکل قاعدگی سونوگرافی جهت تعیین ضخامت آندومتر، تعداد فولیکول غالب و افزایش دوز HMG در صورت لزوم انجام شد. و در زمان تش کیل فولیکول غالب، به بیماران 5000 واحد HCG تزریق گردید. بیماران دو گروه از نظر تعداد فولیکول غالب، ضخامت آندومتر، میزان گنادوتروپین مصرفی و حاملگی مقایسه شدند. نتایج: میزان بارداری در بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول بیشتر از بیماران تحت درمان با رژ یم کلومیفن بود، ولی از نظر آماری معنی دار نبود (36/7 درصد در برابر 33/3 درصد؛ P=0/702). میانگین ضخامت آندومتر بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول و کلومیفن به ترتیب برابر 7/47 و 7/39 میلی لیتر (P=0/685) و نیز میانگین تعداد فولیکول غالب آنان به ترتیب برابر 2/18 و 2/83 بود (P=0/087). میانگین میزان گنادوتروپین مصرفی در هر دو گروه برابر 6/87 بود (P=0/941). نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن، لتروزول به اندازه کلومیفن می تواند در تحریک تخمک گذاری در رژیم های ترکیبی با گنادوتروپین ها موثر باشد.