ارزیابی کاربرد پلیمر سوپرجاذب و ورمی کمپوست بر عملکرد گندم

تنش خشکی یکی از مهمترین مشکلات تولید گیاهان زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان نظیر ایران میباشد. با کاربرد برخی مواد افزودنی نظیر پلیمرهای سوپرجاذب و ورمی کمپوستها، میتوان از بارندگیهای پراکنده و سایر منابع محدود آب در امر حفظ و ذخیره آب در خاک استفاده نموده و با بهبود شرایط فیزیکی خاک، چنین موادی میتوانند مانع از تنش های رطوبتی در مناطق خشک و نیمه خشک شوند. در این بررسی تاثیر چهار مقدار پلیمر سوپرجاذب A200 (صفر، 0/1، 0/2 و 0/3 درصد وزنی)، چهار مقدار ورمی کمپوست(صفر، 7، 10و 15 تن در هکتار) و سه میزان آبیاری(60، 80 و 100 درصد نیاز آبی) روی عملکرد گندم رقم الوند تحت شرایط مزرعهای در مزرعه پژوهشی مرکز آموزش عالی کاشمر مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت گلدانی در تعداد 144 عدد گلدان صورت پذیرفت. نتایج آزمایش نشان داد که کاربرد ترکیب 0/3 درصد وزنی سوپر جاذبA200 و 15 تن در هکتار ورمی کمپوست همراه با 100 درصد نیاز آبی بیشترین عملکرد اقتصادی (عملکرد دانه) و عملکرد بیولوژیکی (بایوماس) را داشت و کمترین عملکرد مربوط به تیمار عدم کاربرد ماده سوپرجاذب و ورمی کمپوست و اعمال 60 درصد نیاز آبی بود. به طور کلی، با افزایش مقدار پلیمر سوپرجاذب و ورمی کمپوست بکار رفته، عملکرد دانه و بایوماس افزایش یافت.

کلیدواژه ها:

مواد جاذب رطوبت ، عملکرد ، تنش خشکی