بررسی مبانی و اصول منع کودک آزاری در فقه امامیه

کودک از بدو تولد تا 7 سالگی تقریبا تمام وقت خود ار در خانه می گذراند و با ورود به دبستان نیز بخشی از روز را در مدرسه سپری میکند. پس تا سنین قبل از نوجوانی خانواده و اولیا مدرسه بیشترین ارتباط و سیطره را بر کودک دارند و به دلیل همین ضعف قوای جسمانی و عقلانی، خانواده و مدرسه بیشترین امکان سوءاستفاده از ضعف طفل را دارند. از آنجایی که فقه امامیه منبع قانونگذاری نظام جمهوری اسلامی می باشد، بسیار حائز اهمیت است که بدانیم فقه امامیه، در امر مقابله با کوک آزاری چه موضعی اتخاذ کرده است. کودک هم مانند یک انسان کامل دارای حقوق است. پدر و مادر باید از این کودک پرستاری نمایند و وظایفی را در برابر او انجام دهند و اگر پدر و مادر یا اجتماع حاضر نشد وظایف خود را دربرابر این موجود بی گناه و ناتوان انجام دهد، باید قوانینی به نفع او وجود داشته باشد تا در موارد لزوم قانون از حقوق او دفاع کند. هدف از تحقیق حاضر، بررسیمبانی و اصول منع کودکآزاری در فقه امامیه و بالطبع آن در حقوق ایران بود و نتایج این تحقیق نشان می دهد شریعت اسلام و فقه امامیه بر مواردی از قبیل حق مشارکت، حق حیات، حق بقا و رشد، بهداشت و سلامتی، حق تفریح و بازی کودکان و حق آموزش و پرورش برای کودکان تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

کودک ، کودک آزاری ، فقه ، فقه امامیه