بررسی زبانی و ادبی کتیبه ی داریوش در نقش رستم (DNb)
سال انتشار: 1390
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 640
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PLLJ-3-7_001
تاریخ نمایه سازی: 20 مهر 1398
چکیده مقاله:
فارسی باستان، گونهی زبانی به کار رفته به خط میخی در سنگ نوشتههای شاهان هخامنشی (سدههای ششم تا چهارم پیش از میلاد) است که در حقیقت نشان دهندهی گویشی از گویشهای ناحیهی پارس و یکی از گویشهای جنوب غربی ایران است. این زبان با واژههایی از گویش دیگر و با گونههایی کهنگرا نوشته شده است و به خوبی ویژگیهای سبکی و زبان ادبی بودن را در خود دارد.
در کتیبهی فارسی باستان آرامگاه، داریوش که در کنار در ورودی آرامگاه داریوش نوشته شده و به کتیبهی DNb معروف است، داریوش خود را در یک هیات شاه آرمانی معرفی میکند که میتوان آن را آیین شهریاری نامید و داریوش میخواهد خود را در آن آیینه جای دهد و در قالب پیامی به گوش جهانیان برساند. مقایسهی نوشتههای دیگر داریوش با این کتیبهی آرامگاه که آخرین سخنان اوست، این تصور القا میشود که این کتیبه شاید نوعی وصیتنامه باشد.
در بند آخر کتیبهی داریوش، شامل ده سطر اندرزی است که به یکی از جوانان جامعه که احتمالا از آنانی که در صف سربازان جاویدان یا فرماندهان آینده قرار میگیرند، میدهد. از دیگر ویژگیهای این کتیبه، مسائل و مباحث اخلاقی است که داریوش بر آن تاکید فراوانی دارد.
کلیدواژه ها:
زبان های ایرانی زبان های ایران باستان کتیبه های فارسی باستان کتیبه های داریوش اول نقش رستم
نویسندگان
فرخ حاجیانی
دانشیار گروه فرهنگ و زبان های باستانی ایران دانشگاه شیراز
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :