اقتصاد سیاسی سیاست گذاری مالی در کشورهای صادرکننده نفت

ما در این مقاله، یک مدل اقتصاد سیاسی پویا را برای تحلیل چگونگی اثرگذاری برخورداری از نفت بر سیاست گذاری مالی پیشنهاد می کنیم. در هر دوره، دو حزب قدرت طلب با پیشنهاد بردارهای سیاست مالی شامل نرخ مالیات و سطح بدهی عمومی در سمت منابع بودجه و عرضه خدمات عمومی، مخارج سرمایه گذاری عمومی و پرداخت های انتقالی هدفمند در سمت مخارج بودجه با یکدیگر به رقابت می پردازند. شهروندان با درنظر گرفتن این سیاست ها و ارزش انتظاری آتی، آرای خود را به صندوق می ریزند و حزب حائز اکثریت آرا در یک ساختار ریاست جمهوری، دولت را تشکیل می دهد. در این چهارچوب، سیاست گذاری مالی پی آمد تاثیرات متقابل انگیزه های احزاب و وابستگی بودجه دولت به رانت نفت است: در دوره های رونق نفتی، حزب حاکم از طریق تخصیص پرداخت های انتقالی هدفمند برمبنای ترجیحات سیاسی شهروندان به کسب محبوبیت می پردازد (رژیم توزیعی)؛ در مقابل، در دوره های رکود نفتی که تخصیص پرداخت های انتقالی امکان پذیر نیست، حزب حاکم به گونه ای عمل می کند که گویی درپی بیشینه سازی رفاه جامعه است (رژیم سیاست گذاری مسئولانه). ما نشان می دهیم که این مکانیسم تبعیت سیاست گذاری از حساسیت های سیاسی، ناکارایی سیاست مالی و تغییرپذیری بالای آن در بلندمدت را نتیجه می دهد. هر چه اندازه رانت نفت در بودجه بزرگ تر باشد، فضا برای رفتار توزیعی احزاب گسترش می یابد ناکارایی و تغییرپذیری سیاست مالی تشدید می شود. علاوه بر این، ما نشان می دهیم که وابستگی سیاست گذاری مالی به قیمت نفت، می-تواند منجر به انتشار رکود نفتی در بخش غیرنفتی شود (چرخه های نفتی). درنهایت، ما با توسعه مدل خود به بررسی دلالت-های سیاست گذاری تغییر مالکیت نفت و ساختار پارلمانی می پردازیم

کلیدواژه ها:

شومی منابع ، اقتصاد سیاسی ، سیاست گذاری مالی ، مالکیت نفت ، سیستم های انتخاباتی.