بررسی تأثیر تجارت آب در بخش کشاورزی در افزایش مقدار آب قابل تخصیص زیست‌محیطی رودخانه

افزایش پیوسته نیاز‌های آبی و لزوم تضمین تأمین همیشگی آب مورد نیاز زیست‌محیطی،‌ نیاز به کاهش آب مصرفی در بخش کشاورزی را به عنوان بزرگترین مصرف‌کننده آب، بیش از پیش روشن می‌سازد. بدین‌منظور باید حجم آبی که به مصرف‌کنندگان این بخش اختصاص داده می‌شود را به گونه‌ای توزیع مجدد نمود که با مقدار کاهش‌یافته مجوز‌های برداشت آب،‌ سود خالص سالیانه کل سیستم همچنان ثابت بماند. به منظور تخفیف اثر کاهش سود منتج‌شده از کاهش مجوزهای‌ برداشت آب و ثمربخشی بیشتر مقدار آب تخصیص‌ داده شده، تجارت آب یک راه حل بسیار مناسب است. لذا در این مقاله با استفاده از یک مدل بهینه‌سازی غیرقطعی و ترکیب آن با مدل تجارت آب، مقدار حجم آبی قابل صرفه‌جویی در بخش کشاورزی، که می‌توان به نیازهای زیست‌محیطی اختصاص داد، تعیین شده است. کاربرد متدولوژی پیشنهادی، در مسئله تخصیص آب در یک سیستم رودخانه‌ا‌ی شامل مصرف‌کنندگان بخش کشاورزی، نشان‌دهنده کارایی مناسب آن بوده است.

کلیدواژه ها:

تجارت آب ، نیاز زیست‌محیطی ، بهینه‌سازی غیرقطعی ، رودخانه