طرح ذخیره رواناب و افزایش منابع آب خوان آب زیر زمینی در شهر تهران با استفاده از بهترین شیوه های مدیریتی روش توسعه کم اثرLID با تاکید بر کنترل سیلاب درون شهری

افزایش نامتوازن و سریع فضاهای شهری در شهر تهران و متعاقب آن افزایش سطوح نفوذ ناپذیر، سبب تغییر در پاسخ هیدرولوژیکی محیط، عدم امکان نفوذ به سفرهای زیرزمینی و ایجاد اثرات مخرب روان آب ناشی از بارندگی های سیلابی و افزایش خطر بروز سیلاب در فضاهای شهری گردیده است.از طرفی دیگر با توسعه شهر و تبدیل مناطق بایر به مناطق شهری، احداث ساختمان ها، خیابان ها و تاسیسات دیگر، امکان و فرصت نفوذ آب به درون زمین به شدت کاهش می یابد که در نتیجه رواناب با حجم و سرعت بیشتر به جوی ها و آبراه ها وارد گردیده و به نوبه خود، منجر به تشدید قدرت جریان آب و افزایش خسارات احتمالی ناشی از سیل و نیز بار آلاینده ها می گردد.اهمیت مدیریت صحیح فی مابین کنترل سیلاب در شبکه های درون شهری از یک سو و تبدیل تهدید احتمالی سیلاب درون شهری در شبکه های انتقال آب به فرصت، به ویژه به جهت هدایت و تبدیل آن در منابع آب های زیر زمینی(منابع آب تجدید ناپذیر) و نیز استفاده از تجربیات جهانی مشابه با در نظر داشتن تغییرات اقلیمی کلان شهر تهران و همچنین بهره گیری از روش های بهینه و مدرن برای کنترل بحران های آب شامل سیلاب، فرونشست و خشکسالی با رویکرد تقویت سفره آب های زیرزمینی مورد توجه مدیریت شهری قرار گرفته است.در این مقاله برآنیم، با استفاده از نتایج بدست آمده از مقاله ی طرح ذخیره روان آب و افزایش منابع آب خوان( آب زیر زمینی) در شهر تهران با استفاده از بهترین شیوه های مدیریتی روش توسعه کم اثر (LID) که بر مبنای پروژه جمع آوری و هدایت سیلاب در شهر توکیو(کشور ژاپن) و به نام G-Can مشهور می باشد، با بهینه سازی طرح پروژه فوق به عنوان یک راه حل ویژه، به منظور بازچرخانی و استفاده مجدد ازآب های غیرمتعارف )روان آب ها ، به خصوص در زمینه ی ذخیره و استحصال از روان آب های موجود در رودخانه های غرب شهر تهران به ویژه در شرایط سیلاب، در راستای تغذیه مصنوعی سفره های آب های ] زیر زمینی، مطرح نماییم. رسول زاده و همکاران

کلیدواژه ها:

مدیریت سیلاب ، تغذیه ی منابع آب زیر زمینی ، فرونشست ، بهترین شیوه های مدیریتی روش توسعه ی کم اثر