برداشتی آزاد از فضاهای بینابینی در معماری سنتی ایران جهت طراحی دانشکده ی معماری

دانشگاه یکی از ارکان اصلی هر جامعه است زیرا یک جامعه برای پیشرفت و توسعه به دانشگاه نیاز دارد. در ایران موسسات آموزش عالی فراوانی در فضاهای بسته، نامناسب و فاقد فضاهای باز بوجود آمده اند و در آنها از سطوح فضاهای باز کاسته شده از این رو فضاهای باز جای خود را به فضاهای آموزشی بسته مانند: کلاس ها و کارگاه های آموزشی داده اند. کارکرد فضای بینابینی که در معماری ایرانی ما جایگاه ویژه ای داشته و به خوبی ارتباط بین حوزه های مختلف را برقرار می کرده و باعث انسجام و وحدت مجموعه می شده است، اضافه بر این فضای بینابینی باعث افزایش تعاملات اجتماعی دانش آموزان می شده است. در طراحی دانشکده های چند دهه اخیر فضاهای بینابینی نادیده گرفته شده و در نتیجه معماری ما از خصوصیات مفید آن بی بهره مانده است. این تحقیق به مطالعه و طراحی یک دانشکده هنر معماری و شهرسازی با هدف برداشتی آزاد از فضاهای بینابینی در معماری سنتی ایران می پردازد. از این رو مساله محوری پژوهش حاضر عبارت است از این که، بررسی معیارهای فضاهای بینابین در معماری ایرانی و استفاده از این معیارها در طراحی فضای آموزشی چه تاثیری می گذارد روش تحقیق جهت بررسی متغیرهای تحقیق، توصیفی-تحلیلی می باشد که با بهره گیری از روش کتابخانه ای به بررسی متغیر فضاهای بینابین به عنوان متغیر مستقل و دانشکده معماری و فضای آموزشی به عنوان متغیر وابسته پرداخته شده است که ابتدا به تفسیر و بررسی فضاهای بینابین در معماری ایرانی در دوره های مختلف پرداخته و سپس با مطالعه و بررسی نمونه های موردی به چگونگی شکل گیری فضاهای بینابین در معماری ایرانی پرداخته شده است، در ادامه با بررسی فضاهای بینابین و ارتباط آن با فضاهای آموزشی با هدف طراحی دانشکده معماری مقاله تکمیل گردیده است. نتایج تحقیق نشان داد که توجه به طراحی دانشگاه باید به گونه ای باشد که کیفیت فضا و آموزش سطح دانشجو ارتقا یابد. بنابراین با ایجاد و در نظر گرفتن فضاهای و بینابینی و اتصال مناسب می توانیم نقش به سزایی در این راستا داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

فضای بینابین ، دانشکده هنر و معماری ، سلسله مراتب ، ایوان ، فضای نیمه باز