نقش کشاورزی در تخریب ورانش زمین های کشاوری در منطقه گپرگه شهرستان بروجرد

کشور ایران با موقعیت جغرافیایی ویژه خود بطور عمده دارای اقلیم خشک و نیمه خشک میباشد، به طوری که با میانگین بارش سالانه در حدود 240 میلیمتر که معادل یک چهارم بارش متوسط جهان استجزء یکی از کشورهای خشک محسوب میشود.علاوه بر این، پراکنش نامنظم بارش از نظر مکانی و زمانی نیز باعث بروز مشکلاتی در زمینه منابع طبیعی و کشاورزی شده است و سالانه حجم عظیمی از منابع آب و خاک ما از بین میرود.سال 1398به دلیل بارش سنگین باران میزان فرسایش ورانش زمین های کشاورزی به حداکثر خود رسیدند. از زمان پیدایش فعالیتهای کشاورزی تا عصر حاضر تامین نیازهای انسان متکی به فعالیتهای زراعی بوده است. باتوجه به رشد روزافزون جمعیت کشوررو وقوع تحولات اجتماعی و اقتصادی،اراضی بیشتری از حالت مرتع خارج و بصورت زمینهای زراعتی دیم وآبی تبدیل شده اند.همچنین استفاده بیش از حد از دام باعث کاهش پوشش گیاهی در نهایت باعث ایجاد خسارات ملی و منطقهای فراوان شده است. در این مقاله سعی شده است که عوامل موثر در رانش وفرسایش خاک در زمین های منطقه گپرگه شهرستان بروجرد که به روش میدانی،مصاحبه اطلاعات مورد نظر جمع آودی شده اند را مورد بررسی قرار دهد.در این منطقه باید از تبدیل کردن زمین های مرتع ودیم به زمین های آبی جلوگیری به عمل آید وهم چنین از دخالت های غیر مهندسانه مردم که با شیوه های مدرن ومناسب حفظ خاک آشنا نیستند جلوگیری شود مگر نه آسیب های جبران ناپذیر بیشتری به ساکنان این منطقه وارو میشود.

کلیدواژه ها:

تخریب اراضی ، فرسایش ، عملیات کشاورزی ، سیل.