جایگاه دانش بومی در کشاورزی پایدار

رشد روز افزون جمعیت و کمبود منابع در دسترس، حرکت در جهت توسعه پایدار را به عنوان اصلی انکار ناپذیر مطرح می کند. در میان سه بخش اصلی توسعه پایدار یعنی محیط زیست، اقتصاد و اجتماع، محیط زیست از حساسیت بالایی برخوردار است . محیط زیست بستر اصلی تامین غذای جمعیت است. این رشد بالای جمعیت، مدیریت وتعاملی صحیح را طلب می کند. دراین راستا کشاورزی پایدار می تواند به عنوان راهکاری معقول در جهت توسعه پایدار مطرح شود. در این تحقیق از روش اسنادی(کتابخانه ای) استفاده شده است. نتایج بدست آمده حاکی از ان است که یکی از راه های نیل به کشاورزی پایدار، بازنگری و بکارگیری دانش بومی است. دانش بومی بدلیل آزمون شدن در طی سالیان متمادی،بیشترین سازگاری را با محیط زیست بدست آورده است. فرهنگ های قومی، ظرفیت های محلی،دانش ومهارت بومی می تواند به عنوان مکمل دانش رسمی مورد توجه متخصصان امور توسعه قرار گیرد. دراین مقاله ضمن تعریف دانش بومی و تفاوت های آن با دانش رسمی،به جایگاه آن درکشاورزی پایدار پرداخته شده است. برای نیل به این هدف پیشنهاد می شود دانش و مهارت های بومی از طرف نهادهای ذیربط مورد حمایت قرارگیرد؛ همچنین دانش بومی در زمینه کشاورزی گردآوری و مدون گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، دانش بومی ، کشاورزی پایدار