یک روش حل برای مسایل برنامه ریزی آرمانی خطی فازی انعطاف پذیر

یکی از مسایل بهینه سازی که در آن انجام پاره ای از فعالیت ها منوط به بهره گیری مشارکتی از منابع محدود باشد، مساله تخصیص منابع و در نتیجه تعیین حجم فعالیت ها مطرح می شود. هر مدل برنامه ریزی خطی که نشان دهنده یک مساله جهان واقعی است شامل تعداد زیادی از پارامترهایی است که مقادیرشان توسط متخصصین تخصیص داده می شود. در هر صورت، متخصصین و تصمیم گیرنده ها در اغلب مواقع اطلاع دقیقی از مقادیر پارامترها ندارند و از این رو، باید دانش متخصصین از پارامترها را به عنوان داده های فازی درنظر گرفت. البته در کاربرد برنامه ریزی خطی، سایر محدودیت هایی نیز وجود داشت. این محدودیت ها موجب توسعه تکنیک های دیگری شد. یکی از مشکلات برنامه ریزی خطی، این است که این مدل ها در حدی بالا به ساده سازی واقعیت ها می پردازند و در نتیجه، محدودیت هایی بر اعمال سلیقه های برنامه ریز و اعمال روش های وی برای حل مساله ایجاد می کنند. بر این اساس ضرورت تکنیک هایی برای چگونگی دستیابی به اهداف چندگانه مطرح می شود. برنامه ریزی آرمانی (GP)i یکی از مهم ترین روش ها برای حل مسائل برنامه ریزی چند هدفی است. دراین جا قصد داریم تا مدل برنامه ریزی آرمانی را با سطح آرزوی مبهم (فازی) یا آرمان های فازی انعطاف پذیر در نظر بگیریم و به مطالعه یک روش حل برای مسایل برنامه ریزی آرمانی خطی فازی انعطاف پذیر بپردازیم.

کلیدواژه ها:

مسائل برنامه ریزی چند هدفه ، فازی انعطاف پذیر ، برنامه ریزی خطی فازی ، برنامه ریزی آرمانی فازی