تبیین عوامل موثر بر زیست پذیری اجتماعی- فرهنگی روستاهای پیرامون کلانشهر رشت

زیست پذیری مفهومی جدید در پارادایم توسعه پایدار است که میتوان از آن به عنوان یکی از بزرگ ترین ایده های برنامه ریزی در دوران معاصر و زمینه ساز رسیدن به پایداری نام برد. زیست پذیری به معنای توان و قابلیت یک مکان برای تامین نیازهای زیستی ساکنان اعم از مادی و غیر مادی در جهت ارتقاء کیفیت زندگی و ایجاد بستری مناسب برای شکوفایی توانمندیهای ساکنین میباشد. لازمه تبیین زیست پذیری برر سی ابعاد مختلف آن (محیطی- اکولوژیکی، اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، نهادی- مدیریتی و کالبدی) در نواحی متفاوت میباشد. بنابراین با توجه به اهمیت زیست پذیری از یک سو و اهمیت عوامل اجتماعی- فرهنگی در محدوده کلانشهرها از سوی دیگر، این بعد مورد بررسی و ارزیابی قرار میگیرد. هدف مقاله حاضر تبیین عوامل موثر بر بعد اجتماعی- فرهنگی زیست پذیری در نواحی رو ستایی پیرامون کلان شهر ر شت 37) رو ستا) با ا ستفاده از روش تو صیفی- تحلیلی ا ست. پس از مطالعات ا سنادی، به کمک رو ستاییان و مدیران رو ستایی ده شاخص اجتماعی - فرهنگی در محدوده مورد مطالعه شنا سایی و به کمک آنها نمرات زیست پذیری محاسبه و موثرترین ( شاخص پیوستگی و تعلق مکان با نمره (18/04 و کم اثر ترین شاخص (شاخص تفریحات و اوقات فراغت با نمره (2/91 مشخص شده و روستای پیله داربن از نظر بعد اجتماعی- فرهنگی نسبت به سایر روستاهای مورد مطالعه زیست پذیرتر ا ست. برای بررسی اثرگذاری بعد اجتماعی- فرهنگی بر زیست پذیری از آزمون T تک نمونه (اثبات معناداری و قابلیت تعمیم نتایج) و تحلیل رگرسیون (جهت نشان دادن تاثیر)استفاده شده است. نتیجه آزمون نشان دهنده تاثیرگذاری این بعد است.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، نیازهای زیستی ، روستاهای پیراشهری ، رشت.