تاثیر هوش عاطفی و مشی تحول گرای رهبری بر اثربخشی رهبری ادراک شده (مورد مطالعه: دانشگاه علوم پزشکی مازندران)

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر هوش عاطفی و مشی تحول گرای رهبری بر اثربخشی رهبری ادراک شده در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مازندران، انجام شد. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1397 به تعداد 1100 نفر بود که طبق جدول کرجسی و مورگان تعداد 285 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای بر حسب جنسیت، انتخاب شدند . ابزار اندازه گیری، پرسشنامه های هوش عاطفی سالووی و مایر 1990) )، رهبری تحول گرا باس و آولیو (2000) و اثربخشی رهبری ادراک شده شانوک و آیزنبرگ (2006) بود. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها با نظر متخصصان تایید شد و به روش همسانی درونی و محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه های هوش عاطفی، مشی تحولگرای رهبری و اثربخشی رهبری ادراک شده به ترتیب برابر 0/89، 0/90 و 0/87 محاسبه شد. روش تجزیه و تحلیل داده ها استفاده از روشهای آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیونی و معادلات ساختاری ) بود. یافته ها نشان داد که بین هوش عاطفی و مولفه های آن (ادراک هیجانی، استفاده از هیجان برای تسهیل تفکر، فهم هیجانی و مدیریت هیجان در رابطه با خود و دیگران) و مشی تحول گرای رهبری و مولفه های آن (ترغیب ذهنی، رفتار موثر آرمانی، انگیزه تشویقی و توجه فردی) با اثربخشی رهبری ادراک شده رابطه مثبت معناداری وجود دارد. مولفه های هوش عاطفی 72/4 درصد از اثربخشی رهبری ادراک شده و مولفه های مشی تحولگرای رهبری 83/3 درصد از اثربخشی رهبری ادراک شده را تبیین میکنند. معادلات ساختاری نشان داد که مدل برازش داده شده مورد تایید و تاثیر هوش عاطفی بیشتر از تاثیر مشی تحول گرای رهبری بر اثربخشی رهبری ادراک شده بود.