تحلیل شیوه ی داستان پردازی در حکایت های رساله قشیریه

حکایت پردازی یکی از سنت های بسیار مهم در میان صوفیان بوده است. حکایت صوفیانه داستانی کوتاه است که با زبان وپی رنگی ساده وساختمانی کامل.شخصیتی ویژه رادر واقعه ای خاص نشان می دهد وبا تکیه بر گفتار وکردارصوفی حکایت نکته ای را در پیوند با سلوک بیان می کندکه دستاوردمنش خاص عرفانی است.در بیشتر متون صوفیانه عربی وفارسی. همواره با حکایت هایی رو به رو می شویم که هم از نظر محتوا وهم ساختار شباهت بسیار زیادی با هم دارند. یکی از دلایل وجود این شباهت ها منابع مشترکی است که نویسندگان این گونه کتابها در اختیارداشته اند اگر چه مهارت نویسندگان و شیوه ی حکایت پردازی باعث ایجاد تفاوت و تمایز بین این آثار شده است. این کتاب ها مجموعه نامه ها وپیام هائی است که قشیری آن را به صوفیان وشاکردان خود می فرستاده است. شروع تهیه آن در سال 437 هجری وپایان آن به سال 438 بوده وعلت نوشتن و ارسال آنها را ظهور فساد در طریقت وانحراف صوفی نمایان ذکر نموده است.این اثر عرفانی مشتمل بر دو فصل و پنجاه وچهار باب است قشیری تصریح میکند که عرفا تعمد دارند در ابهام گویی، زیرا نمیخواهند افراد غیر وارد از اطوار و حالات و مقاصد آنها آگاه شوند، زیرا برای غیر وارد قابل فهم و درک نیست. متن اصلی این شاهکار عرفانی به زبان عربی است و نخستین ترجمه فارسی رساله توسط شاگرد قشیری، ابوعلی حسن بن احمد عثمانی انجام گرفته است.

کلیدواژه ها:

داستان پردازی ، حکایت ، رساله قشیریه ، کشف المحجوب ، شخصیت پردازی