برنامه درسی تلفیقی و بین رشته ای در آموزش عالی

برنامه درسی تلفیقی و بین رشته ای در آموزش عالی را می توان در فلسفه آموزشی پیشرفت گرایی یافت. نهضت پیشرفت گرایی رویکردی به آموزش و یادگیری است که در آن بر خلاقیت، فعالیت، یادگیری طبیعی، کسب تجارب یادگیری در جهان واقعی و تجاربی از این نوع تاکید زیادی می شود. یکی دیگر از مبانی نوین نظری رویکرد بین رشته ای، تئوری سازنده گرایی است. این تئوری بر این اعتقاد است که هر شخصی بایستی واقعیت های خود را بسازد. یک اصل ساختن گرایی می گوید تجربه کلید یادگیری معنی دار است- البته نه تجاربی که در قالب کتاب های درسی ارائه شده اند. بلکه تجاربی که هر شخص به گونه ای مستقیم و بلاواسطه کسب می نماید- و به اشتراک گذاشتن تجارب نیز بسیار اثرگذار خواهد بود. در ضمن مباحث مربوط به تدوین مضامین و محتویات در یک برنامه درسی میان رشته ای، به دلیل ضرورت امر، هر گونه تقسیم بندی رشته ای رد می شود. محتویات مواد درسی بر اساس مشکلات تعریف می شوند مضافا0 آن که این مشکلات باید لنگرگاهی در واقعیت بیابند. مشکلات اصلی و واقعی زندگی به سرنخی تبدیل می شوند که بایستی آن ها نه تنها در طراحی برنامه درسی بلکه را در فرایند آموزش هم دخالت داد. ازطرف دیگر، برنامه درسی متشکل از عناصری است که بدون آن ها، ساختاری منسجم نخواهد داشت. در این مقاله، ابتدا به بررسی ادبیات مربوط به برنامه درسی میان رشته ای در آموزش عالی پرداخته شده و به دنبال آن سعی شده است که با برشمردن عناصر اصلی برنامه درسی میان رشته ای، راهکارهای عملی برای طراحی برنامه درسی در این دیدگاه ارایه گردد.

کلیدواژه ها:

برنامه درسی تلفیقی ، میان رشته ای ، برنامه درسی میان رشته ای در آموزش عالی