ارزیابی اثرات سوء مکانیابی نامناسب آرامستانها بر محیط زیست شهری

آرامستان ها به لحاظ تاریخی، فرهنگی، معماری و باستانشناختی منابع باارزشی به شمار میروند. فضای آرامستان نه فقط برای مردگان، بلکه برای زندگانی است که مردگان تنها سوژه های آنها قلمداد میشوند. این فضاها که زمانی بخش مهمی از بنمایه های زیستگاه های بشری بوده اند و به عنوان فضاهایی مانا در خدمت فعالیتهای آیینی، فرهنگی و مذهبی قرار داشتهاند، اهمیت خود را از دست داده و به صورت لکه های متروک و فاقد حیات در شهرها پدیدار شدهاند. اما سوالاتی اصلی در اینجا مطرح میشود که آیاواقعا0باید به آرامستان های باقیمانده در فضای امروزی شهرها به صورت یک معضل در ساختار آنها نگاه شود و آیا نمیتوان این آرامستان ها را به حیات پویای شهری بازگرداند این مقوله نیاز به تغییر نگاه دارد، چراکه این فضاها میتوانند دارای امکانات بالقوه بسیار بالا و نقش آفرین در شهرها باشند. در حال حاضر یکی از مشکلات فعلی شهرهای ما میزان تراکم بالای ساخت و کمبود فضاهای باز شهری است. آرامستانها با توجه به ویژگی مانایی خود میتوانند در غالب فضاهایی باز و سبز نقش مهمی را در حوزه اکولوژیک شهری ایفا نمایند و خود این امر باعث کنترل توده و فضا در شهرها میشود؛ از سویی دیگر با ساماندهی مناسب و باز زندهسازی میتوان کارکردهای آیینی، فرهنگی و گردشکری را که در ذات آرامستان ها نهفته است، دوباره رونق بخشیدو آنها را در غالب مراکز یادمانی به پارک موزه ها، باغ مشاهیر و مراکز فرهنکی تبدیل نمود که این امر نیز خود کمک به افزایش کیفیت بافتهای پیرامون این فضاها دارد. از این حیث آرامستان ها میتوانند در زمینه پایداری شهرها از جنبه های گوناگون توسعه شهری، اکولوژیکی، اجتماعی و فرهنگی بسیار اثرگذار باشند. بدین منظور برای دستیابی به این اهداف نیاز به همکاری تخصصهای گوناگون در حوزه های فرهنگی، اجتماعی، شهرسازی و… است. رشته معماری منظر میتواند نقش مهمی را در تحقق اهداف فوق ایفا نماید. در واقع هنر منظرآرایی با هدف افزایش کیفیات محیطی و ساماندهی آرامستان های قدیمی میتواند در باز زنده سازی این فضاها اثر گذار باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محیط زیست ، مکانیابی ، معماری آرامستان.