با دوستان مروت با دشمنان مدارا صلح و دوستی در ادب فارسی

آرامش و صلح از مفاهیم ارزشمند و از نیازهای همیشگی جامعه انسانی است. دنیای امروز دنیایی است پر از تضادها، کشمکش ها و دشمنی ها و آشوب ها. بنابراین انسان امروز بیش از هر زمان به آشتی و صلح و مدارا نیاز دارد. این نیاز با ترویج فرهنگ صلح و آشتی بهتر برآورده میشود. برای ترویج و دعوت مردم به صلح و مدارا در جامعه، از دیرباز تاکنون متفکران و صاحب نظران سخن گفته اند. سخنوران زبان و ادب فارسی نیز به عنوان سخنگوی عواطف و اندیشه های جامعه، در طول تاریخ در سرودههای خویش با توصیه به انسان دوستی، محبت، عشق و گذشت، مردم را به صلح و آرامش فراخواندهاند. در این نوشتار، از زبان فردوسی، مولانا، سعدی، حافط، اقبال لاهوری و شهریار که هریک در زمان خود از مهمترین و نامدارترین شاعران بودهاند مفهوم صلح را بررسی و با ارائه شواهدی، نظر آنان را تحلیل کردهایم. از نظر این شاعران، زمینه های جنگ و خشونت که در تضاد با صلح قراردارد عبارتند از: کینه و حسد، اختلاف دیدگاه، تعدی و درازدستی، نارضایتی مردم، قدرتپرستی و وطنپرستی افراطی. آنان برای جلوگیری از خشونت و جنگ، خواستار پرهیز از ستیزه و لجاجت نابجا، مدارا با دشمن، دفاع مشروع دربرابر تجاوز و تحمل بیادبان و جاهلان هستند. این سخنوران، احسان و نیکی، گفتار نرم، محبت و عشق، جلب رضایت مردم از طریق عدالت و ایجاد اخوت را زمینه هایی برای برقراری صلح و آشتی میدانند و مردم را به آنها دعوت میکنند.

کلیدواژه ها:

سخنوران ادب فارسی ، فرهنگ صلح ، صلح ، مدارا ، جنگ ، خشونت.