نقش میانجیگری خودآرمانی در تعیین رابطه ی بین طرحواره های ناسازگاراولیه و رضایت زناشویی در دانشجویان متاهل

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجیگری خودآرمانی در تعیین رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و رضایت زناشویی در دانشجویان متاهل بود. پژوهش به لحاظ هدف از نوع تحقیقات کاربردی و از نظر نحوه گردآوری داده ها میدانی از نوع توصیفی همبستگی می باشد. جامعه اماری شامل دانشجویان متاهل دانشگاه ازاد واحد شهر قدس بود که با استفاده از روش نمونه گیری به صورت در دسترس به دست آمد. به منظور گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه رضا یت زناشویی فورز و السون( 1989 )، پرسشنامه خودآرمانی و پرسشنامه طرحواره های ناسازگارانه یانگ و بروان ( 2003 ) استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده تاثیر هر یک از حوزه های طرحواره های بریدگی /طرد، خودگردانی و عملکرد مختل، دیگرجهت مندی، گوش به زنگی و محدودیت های مختل بر رضایت زناشویی به ترتیب برابر 0.05-، 0.06-، 0.14-، 0.17-، 0.04- می باشد همچنین خودآرمانی نقش میانجی در رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه و رضایت زناشویی ایفا می نماید و می تواند اثر این طرحواره ها را بر رضایت زناشویی کاهش دهد و بنابراین رضایت زناشویی را بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

رضایتمندی زناشویی ، خودآرمانی ، طرحواره های ناسازگارانه اولیه