بن مایه های ادبی در نقاشی عصر زندیه

مبانی نظری هنر در هر دوره ای به اقتضای روح حاکم قابل مطالعه است. از جمله بن مایه های رایج و مورد پسند هنرمندان اواخر سدهی دوازدهم هجری همزمان با دورهی زندیه (1209-1163ه.ق) ادبیات است که در آثار آفرینشگران به کار رفته است. داستان ها، اشعار، حکایات و روایت های اصیل ایرانی سرچشمه های شور و آفرینش هنری آنان محسوب می شود. داستان هایی همچون شیخ صنعان و دختر ترسا، پیرزن و سلطان سنجر، خسرو و شیرین و بسیاری دیگر شواهدی بر مدعاست. مقاله سعی دارد بازنمود مضامین ادبی بر پیکره نقاشی عصر زندیه را یادآور شود. سپس موضوعات غالب ادبی را طبقه بندی نماید. به نظر می رسد برخی مضامین ادبی به فراخور شرایط بیشتر مورد اقبال اهالی هنر بوده است. یکی از پرسش های استوار تحقیق پیش رو این است که آیا می توان الگوی ادبی غالبی در نقاشی عصر زند یافت یافته ها حاصل مشاهده منابع تصویری و مطالعه مکتوبات کتابخانه ای است. روش پژوهش توصیفی و تحلیل محتوای کیفی بوده و جامعه آماری نقاشی های عصر زندیه و دربردارنده ی مولفه های ادبی است. نمونه گیری هدفمند و غیر احتمالی انجام شد

کلیدواژه ها:

ادبیات ، نقاشی ، بن مایه ، زندیه