تحلیلی بر پیاده مداری خیابان های شهری (نمونه موردی: خیابان آزادی بوستون و خیابان های شهرداری و اعلم الهدی رشت)

از جمله جنبش های نوین در حوزه ی حمل و نقل شهری که با هدف ارتقای جایگاه عابران پیاده در سطح شهر و کاهش تسلط اتومبیل مطرح شده است، سیاست پیاده مداری و پیاده راه سازی هستند. در این میان نوع طراحی های اتومبیل محور در دهه های گذشته منجر به وابستگی شدید مردم به وسایل نقلیه شخصی و عمومی شده است، که تغییر این سبک جا به جایی به الگوهای پیاده محور را با دشواری مواجه ساخته است. در این پژوهش به ارائه مدل تحلیلی و چارچوب نظری طراحی شهری با تاکید رویکرد پیاده مداری پرداخته شده است و همچنین سعی دارد با گزینش سیاست مناسب برای کاهش تسلط خودروهای شخصی) و پیاده راه سازی (حذف کامل خودروهای شخصی) پرداخته شود. هدف اصلی این پژوهش شناخت مبانی، اصول و معیارها و شاخص های کیفیت طراحی مسیرهای پیاده و ساماندهی محیطی و منظر شهری است. در طول روند مقاله با درنظر گرفتن 12 مولفه شامل موقعیت مساحت بودجه مدت زمان سال شروع و پایان متولی، طراح و مجری، اهداف، اقدامات اصلی، انواع طراحی شهری و نوع پروژه، نقاط مثبت و منفی برای مقایسه دو نمونه موردی در یک جدول تحلیلی آورده شده است. که بیانگر برتری سیاست پیاده مداری نسبت به پیاده راه سازی است. بنابراین می توان گفت تلاش برای تقویت پیاده مداری در بافت های مرکزی شهر از طریق کاهش وابستگی به استفاده از وسایل نقلیه شخصی می تواند به نحو موثری میان تردد سواره و پیاده تعادل ایجاد کند و در نهایت منجر به رضایت عمومی شهروندان بینجامد.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، پیاده راه ، مسیر آزادی بوستون ، شهرداری رشت ، پیاده راه اعلم الهدی