بررسی سیر روشنفکری قبل و بعد از انقلاب در ایران

از بحران های مهم در حوزه اجتماعی در جهان و ایران بحران روشنفکری و تجدد می باشد که منشاء آن غرب پس از رنسانس بوده و به تدریج با توجه به لشکر کشی های غربی به سایر نقاط جهان سرایت کرد.در این مقاله سعی بر آن شده تا سیر روشنفکری در ایران قبل و بعد از انقلاب مورد بررسی قرار گیرد ابتدا به چگونگی شکل گیری روشنفکری در غرب وبستر تاریخی و فکری آن می پردازیم. روشنفکری بر مبنای فکری عقل گرایی و حس گرایی استوار است؛ و بر ساختار فکری غربی؛ حول اصول اومانیزم، لیبرالیزم، راسیونالیزم، دموکراسی، سکولاریسم، نسبیت اخلاقی و ناسیونالیزم شکل گرفته است.روشنفکری در بعد سیاسی راهی برای رفع موانع استعمار یا همان سلطه ی غرب بر سایر کشور ها است.و در جهت رسیدن به آن استراتژی گوناگونی را پی ریزی و اجرا کرده است که مهم ترین آن در جغرافیای تمدن اسلامی، پروتستانیزم اسلامی یا طراحی اسلام اصلاحی است. پیشینه روشن فکری در ایران، به نهضت مشروطیت بر میردد و تا امروز، در عرصه های مختلف سیاسی و اجتماعی، نمایش های گوناگونی را اجرا کرده است. در ظاهر روشن فکری ، به دو نحله سکولار و دینی تقسیم شده است، حال آن که مبانی ، اهداف و غایات هر دو یکی بوده با این تفاوت که روشن فکری به اصطلاح دینی، با بهره گیری از پایگاه و وجاهت دین، می کوشد اعتماد مخاطبین خود را جلب کرده و زمینه را برای سکولاریزه کردن حاکمیت، فراهم سازد. مهمتر از همه در سیر روشنفکری بعد از انقلاب است و مواجعه شدن آن با انقلاب اسلامی می باشد.

کلیدواژه ها:

روشن فکری ، تجدد ، مبانی فکری ، روشن فکری قبل از انقلاب ، روشن فکری پس از انقلاب