غزل روایی در دیوان شمس

روایت یک ویژگی حیات انسانی است. این ویژگی در حیات فردی و جمعی آدمی حضور دارد . او پیوسته در درون و بیرون وجود خویش مشغول روایت است . این میل البته در وجود شاعران و نویسندگان که در عالم بی انتهای تخیل سیر می کنند ،شدت بیشتری دارد. بخشی از عظمت شعر فارسی نیز مدیون منظومه های کم نظیر روایی است. تمایل به روایت در شعر فارسی چنان قوی است که به منظومه های روایی منحصر نشده بلکه به سایر قالب های شعر فارسی نیز سرایت کرده است . مولوی یکی از شاعران و عارفانی است که علاوه بر سرودن مثنوی که بر پایه حکایت و روایت شکل گرفته ، در غزلیات شمس نیز گاه به روایت در غزل تمایل نشان می دهد . این تمایل به گونه ای است که گاهی در یک بیت ،یک داستان را را در نهایت ایجاز بیان می کند . به لحاظ ادبی ، این گونه اشارات داستانی را در آرایه تلمیح جای داده اند . کثرت این داستانک ها یا غزل – قصه ها، نشان از میل ذاتی شاعر به روایت است و برمبنای آنها می توانیم از انواع غزل های روایی مولوی سخن بگوییم و آنها را به غزل گفتگو محور ، شخصیت محور رویا محور، تمثیلی و فراواقعی تقسیم کنیم .

کلیدواژه ها:

روایت ، غزل ، غزل روایی ، دیوان شمس ، مولوی