تلمیحات و اشارات اساطیری و حماسی در دیوان امیرخسرو دهلوی

شالوده ادبیات هر مل6ت اساطیری است که بسیاری از آنها از گزند فراموشی رهایی یافته است. در ملل، اساطیری وجود دارد که در اساس آن با هم مشترکند. امور دقیقی را در حیات ملل میتوان یافت که از امید، آرزو، غم، درد، شادی و ترس مشترک سرچشمه گرفته است که میتواند عرصه گسترده ای را برای شناخت چهره ملل مختلف باز کند. اسطوره را باید داستان و سرگذشتی مینوی دانست که معمول0ا اصل آن معلوم نیست و شرح عمل، عقیده، نهاد، یا پدیدهای طبیعی است به صورت فراسویی که دست کم بخشی از آن از سنتها و روایتها گرفته شده و با آیینها و عقاید دینی پیوندی ناگسستنی دارد. تلمیحات اصطلاح0ا حماسی هم به اشاره های داستانی مربوط به نامها و روایات مل6ی-پهلوانی گفته میشود که از کهن ترین نمونه های شعر فارسی تا دوره معاصر در سخن شاعران به کار رفته است. در فرهنگهای عمومی مانند لغتنامه دهخدا و مآخذی که به صورت تخصصی به موضوع تلمیحات شعر فارسی پرداخته اند، غالب0ا آن دسته از نام های شهریاران و پهلوانان و اشارات داستانی، معرفی و شاهد/ شواهد شعریشان ذکر شده است که در شاهنامه فردوسی و یکی دو منظومه پهلوانی پس از آن نظیر گرشاسپ نامه و بهمن نامه آمده است. در سبک عراقی شاعران به ندرت به اساطیر ایرانی اشاره میکردند. از آنجا که امیرخسرو هم در دوره موسوم به سبک عراقی میزیسته؛ تلمیحات و اشارات اساطیری و حماسی در دیوان او اندک است.

کلیدواژه ها:

تلمیحات و اشارات ، اساطیری ، حماسی ، امیرخسرو دهلوی ، سبک عراقی