طراحی فضاهای معماری ویژه معلولین بر مبنای شناخت مولفه های کیفی اثرگذار

از آنجایی که همواره گفته می شود معلولیت، محدودیت نیست سعی بر آن داشتیم که برای این اشعار با خلق فضای معماری یک نمود ظاهری ایجاد کنم. افراد معلول از لحاظ روحی و جسمی دارای ضعف ها و کمبودهایی هستند که با تاثیر محیط اطراف بر آنها میتوان آنها را تقویت و یا بلعکس تضیف کرد و همه این اعوامل از برخورد معلولین و با پیرامون فضای خصوصی و شهری است که می توانند بر روحیات آنها سازگار شود. کلیه ساختمان ها و معابر عمومی شهری دیده می شود این بناها عمدتا برای افراد جوان و سالم طراحی شده و بی توجه به مسئله ناتوانائی های جسمی، طراحی و اجرا گردیده اند. این واقعیتی است بسیاری از این بناها برای پیران و افراد دچار ناتوانائی های جسمی قابل استفاده نیست. تا آنجا ناتوان در استفاده از ساختمان های عمومی عملا این بخش از جامعه را از مراجعه به آنها باز می دارد، و به عنوان یک مسئله اجتماعی می باشد. برای این افراد می باید آن دسته از نیروی فعال جامعه فکری کنند مکانی برای معلولین جسمی – حرکتی که سازگار با محیط فرهنگی همانند سرای محله یا سرای معلولین باشد تامین کنند. در واقع با این عملکرد معلولین به اجتماع، زندگی و فعالیت خود بازگردانیدن می شوند. بنابراین، هدف این پژوهش، معیارهای یک معلول در درک فضای مطلوب اطرافش و یا اینکه معلول در چه فضایی آرامش را به صورت کاملا مختارانه در دسترس خود قرار می دهد و اینگونه انسان ها در آشفتگی شهرهای امروز، به دنبال عرصه هایی با هویت های خاص هستند تا علاوه بر تامین آسایش و تعامل با همنوعان، در بستر پویایی اجتماعی به کمال متعالی خود نائل شوند.

کلیدواژه ها:

معلولین ، تعاملات اجتماعی ، فضای شهری ، مکان..