نسبت زبان، معنا و واقعیت در نظریه مطابقت صدق از دیدگاه ابن سینا و ویتگنشتاین (متقدم)

نسبت زبان، معنا و واقعیت همواره یکی از مسایل مهم در فلسفه بوده است. اینکه انسان از زبان خود کمک میگیرد تا ما فی الضمیر خود را به دیگران انتقال دهد و جریان تفهیم و تفاهم تحقق یابد، بحثهایی را در منطق و فلسفه ی زبان به دنبال داشته است که موضوع پر چالشی را تحت عنوان جریان صدق گفتار یکی از آنها است. یکی از نظریات مهم این موضوع نظریه ی مطابقت صدق میباشد. در این راستا از فلاسفه عالم اسلام شیخ الرییس ابن سینا را به عنوان طرفدار این نظریه و در غرب ویتگنشتاین متقدم نیز از جمله طرفداران آن است که ابن سینا قبل از ویتگنشتاین و مقدم بر جریان فلسفه تحلیلی در این مورد نظرات مهمی را مطرح نموده است. به نظر میرسد در این راستا این دو فیلسوف دارای وجوه اشتراک قابل توجهی باشند از جمله: نسبت بین گزاره و واقعیت خارجی، نظریه مطابقت صدق و توجه به اخباری بودن زبان در جهت دلالت بر امور عینی و خارجی. گرچه در نگاه ابن سینا به دلیل پذیرش مساله مهم نفس الامر فضا و دامنه امور واقعی وسعت بیشتری دارند و دایره امور عینی در دیدگاه ویتگنشتتاین در محدوده و مرز زبان هست و آنچه خارج از زبان است را به دایره ی سکوت و ناگفتنی ها ارجاع می دهد.

کلیدواژه ها:

زبان ، واقعیت ، معنا ، مطابقت صدق ، ابن سینا ، ویتگنشتاین