کاربرد الگوریتم ژنتیک در بهبود روابط مقدار آبشستگی

در این تحقیق جهت بهینه کردن روابط با استفاده از الگوریتم ژنتیک و مقادیر میدانی عمق آبشستگی، ضرایب 17 رابطه تجبی اصلاح شد. تعداد 80 درصد داده های میدانی جهت بهینه کردن روابط و مابقی جهت صحت سنجی آنها استفاده شد. معیارهای RMSE ، MAE ، و R2 جهت مقایسه نتایج حاصل از روابط تجربی و روابط اصلاح شده با مقادیر اندازه گیری استفاده گردید. نتایج نشان داد الگورتیم ژنتیک به خوبی توانسته روابط تجربی را اصلاح کند. رابطه 1988 Froehlich دارای بیشترین دقت در بین روابط تجربی را دارد. بنابراین الگوریت ژنتیک کمترین تاثیر را بر روی این رابطه جهت اصلاح آن داشته است. در انتها نیز روابطی برای تخمین عمق آبشستگی پیشنهاد شد.

کلیدواژه ها:

بهبود روابط ، پایه پل ، آبشستگی ، رودخانه