واکاوی عناصر انسان دوستی در اندیشه ابوسعید ابوالخیر

ابوسعید ابوالخیر از بزرگ­مردان عرفان ایران بوده است. از بارزترین ویژگی های شخصیتی ابوسعید، انسان دوستی، عشق و محبت وی به تمام انسان ها و موجودات است. در این مقاله سعی شده است نگرش ابو سعید به انسان و منابعی که بر نگرش وی به انسان تاثیر گذار بوده، بیان و نحوه برخورد وی با اقشار مختلف جامعه مشخص شود. نتیجه حاصل از این پژوهش این بوده که ابوسعید تمام انسان ها را، بدون توجه به رنگ، نژاد، جنس و دین آن ها دوست داشته و به ایشان مهر می ورزیده است. بیشترین منابع تاثیر­گذار بر نگرش محبت آمیز او نسبت به انسان، علاوه بر قرآن، سنت پیامبر(ص) و استادان، چهار عارف بزرگ ایرانی یعنی، بایزید بسطامی، منصور حلاج، ابوالعباس قصاب آملی و ابوالحسن خرقانی بوده اند، که به قول سهروردی ادامه دهنده حکمت خسروانی ایران باستان بوده اند. ابوسعید گزیده و عصاره عرفان پیش از خود بوده است. در رفتار و گفتار ابوسعید مهرورزی و شفقت نسبت به انسان موج می زند. در نزد وی شادی و شادکردن دیگران، فریضه است.

کلیدواژه ها:

انسان دوستی ، عرفان ، قرآن ، سنت ، حکمت خسروانی ، ابوسعید ابوالخیر