قند پارسی در دیار هند (پژوهشی در سبک غزلیات غلام احمد احمدی مدراسی)

غلام احمد احمدی مدراسی از جمله شاعران ناشناخته­ی پارسی­گوی هند است که در اواخر دوره­ی تیموریان می­زیسته؛ تنها اثر باقی­مانده از  این سراینده، منتخبی از غزلیات او است که نسخه­ای خطی از آن در کتابخانه­ی مجلس نگهداری می­شود. احمدی مدراسی را می­توان در ردیف شاعران درجه­ی دوم این دوره به شمار آورد؛ شاعرانی که شاید در قالب­ها و مضامین شعر فارسی تحولی پدید نیاورده­اند؛ اما شعرشان نمودی از نخستین حرکت­ها برای آغاز دوره­ای است که بعدها به بازگشت ادبی شهرت یافت و انگیزه­ی پرداختن به چنین سراینده­ای در این مقاله نیز همین نکته است. غزل­های احمدی مدراسی چه از نظر لفظ و چه از نظر محتوا و مضمون، به شعر شاعران سبک عراقی شبیه است. اشعار او ساده، روان و از تکلف و پیچیدگی به دورند و از تشبیهات و استعارات غریب و مضمون­پردازی­های دور از ذهن سبک هندی در سروده­های او خبری نیست. روش این پژوهش، تحلیل سبکی غزلیات شاعر است.

کلیدواژه ها:

احمدی مدراسی ، عناصر سبکی ، غزل و دوره ی تیموری