رابطه خودکارآمدی، اشتیاق شغلی و انگیزش درونی با عملکرد شغلی آموزگاران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی، اشتیاق شغلی و انگیزش درونی با عملکرد شغلی آموزگاران بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه آموزگاران شهر شادگان در سال 1395 بودند که تعداد 200 نفر از آنان به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی شرر(1999)، اشتیاق شغلی اترخت (2002)، انگیزش درونی کاری را (2012) و عملکرد شغلی پاترسون (2000) بود. این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. نتایج پژوهش با استفاده از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون نشان دادند که بین خودکارآمدی با عملکرد شغلی و بین اشتیاق شغلی با عملکرد شغلی آموزگاران و بین انگیزش درونی با عملکرد شغلی آموزگاران رابطه مثبت معنی داری وجود دارد. متغیر خودکارآمدی با ضریب بتای 38/0، متغیر اشتیاق شغلی با ضریب بتای 32/0 و متغیر انگیزش درونی با ضریب بتای 29/0 توانست به طور مثبت و معنی دار عملکرد شغلی آموزگاران را پیش بینی کنند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، اشتیاق شغلی ، انگیزش درونی ، عملکرد شغلی ، آموزگار