واکاوی ارتباط معماری بایونیک با معماری سنتی ایران و تاثیر آن در کاهش آلودگی های زیست محیطی

طبیعت دستاورد بهترین معماریعنی خداوندگاراست واغلب برای معماران بهترین سرچشمه الهام بوده است. انسان در طول تاریخ همواره سعی کرده تا با بهره گیری از دانش خود به رازهای اجزاء این مجموعه بزرگ پی برده تا با شناخت هر چه بیشتر آنها، علاوه بر افزون کردن دانش خود، بتواند از عوامل شکل دهنده طبیعت به نوعی در راه رفاه و زندگی خود بهره گیری نماید. این برداشت که معماری می تواند دیدگاهی طبیعی یا مافوق طبیعی داشته باشد در هر حال خارج از تاثیر محیط اطراف و اقلیم جغرافیایی انسان نیست. همدلی واحترام به طبیعت ریشه های عمیق فرهنگی دارد و همزیستی مسالمت آمیز انسان، معماری وطبیعت در معماری سنتی ایران کاملا مشهود است. دراین مقاله ضمن مطالعه معماری بیونیک و مفاهیم آن ارتباط آن را نیز با کاهش آلودگی های زیست محیطی در معماری ایران بررسی می کنیم . روش تحقیق به طریق تحلیلی از طریق مطالعه و بررسی معماری بیونیک، معماری سنتی ایران و محیط زیست و برای گردآوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه ای و میدانی در نتیجه، پی بردن به شاخصه های معماری بیونیک و همچنین تعیین کردن میزان تاثیر این معماری در کاهش آلودگی های زیست محیطی ، در نهایت به این نتیجه می رسیم که با توجه به افزایش ساخت و ساز های غیر اصولی و مخرب محیط زیست نیاز به استفاده از این سبک معماری به شدت احساس شده و اثر بسیاری در کاهش آلودگی های زیست محیطی خصوصا آلودگی های ایجاد شده از ساخت و ساز و مصرف سوخت های فسیلی دارد.

کلیدواژه ها:

بیونیک ، معماری سنتی ، محیط زیست ، کاهش آلودگی زیست محیطی