نقش معماری ایرانی در ساخت بناهای مذهبی در هندوستان (مساجد)

معماری، یکی از هنرهای بی بدیل و ریش هدار در فرهنگ ایرانی است. سرآمدی این هنر در گستره زمانی و سیر تطور تاریخی درمیان دیگر ملل موجب شده است تا زمینه بسط و گسترش فرا سرزمینی آن فراهم گردد. امروزه نه تنها در کشور هند بلکه دربسیاری از دیگر کشورها نمادی از هنر اصیل ایرانی به خصوص معماری قابل مشاهده است. نقوش و تزیینات در هنر مللمختلف، گاه به صورت پیچیده، پرکار و ظریف و گاه ساده و کم کار، با کیفیت، کمیت و مصالح مختلف، در ترکیب بند یهایمتفاوت ارائه م یشود که در قالب نقوش حیوانی، انسانی، گیاهی، هندسی، تجریدی و خطوط تزیینی قابل بررسی است. تزییناتمعماری خصوصا مساجد از بارزترین آثار تزیینی دوران اسلامی است، که شامل: مناره، گنبد، سردر، ایوان و ... می شود. هر یک ازاین عناصر دارای جنبه های خاصی است که معمولا در سرزمین های مختلف اسلامی با ویژگیهای منطق های ارائه می شود و بدیهیاست که تاثیرات مناطق مجاور موجب پیدایش هنرهای ترکیبی نیز م یشود. به گون های که تزیینات بومی با عناصر وارداتی ترکیبشده و شیوه جدیدی به وجود م یآورند. شبه قاره هند در دوران اسلامی، با تاثیرپذیری از ایران، تزیینات ترکیبی هندی ایرانی وسبک ویژه ای آفریده است. در این تحقیق سعی شده است به بررسی میزان تاثیرگذاری معماری ایرانی بر مساجد، کشور هندپرداخته شود.