نقش نخبگان علمی و دانشگاه در مهارافراطگرایی و خشونت و برقراری صلح پایدار: مورد ایران و افغانستان

توسعه و رسیدن به خودکفایی و پیشرفت، مستلزم گسترش دانش و آشنایی با علوم روز است، از این رو به ویژه در کشورهای توسعه یافته، بر اهمیت نقش دانشمندان و متخصصان در این زمینه و لزوم حمایت از آنان تاکید می شود. در کشور ما نیز چند سالی است با هدف تولید علم و رسیدن به خودکفایی به پرورش نخبگان، متخصصان و همچنین شناسایی و جذب دانشمندان مقیم خارج برای بهره گیری از دانش و تخصص به روز آنان پرداخته می شود. دانشگاهها به طور سنتی به دنبال ارائه آموزشهای تخصصی و ارتقا مهارتهای مرتبط با توانمندسازی افراد به منظور ایفای نقشی مفید در تحولات اجتماعی هستند و عمدتا به کارویژه دانشگاه ها از منظر آموزشی و آماده سازی افراد برای حضور موثر در اجتماع پرداخته میشود .در این میان نقش نخبگان وشیوه تربیتی دانشگاه ها در مناطق و جوامع درگیر منازعه و ظرفیت بالقوه آن در صلح سازی پایدار و ترویج ارز شها و فرهنگ صلح در جامعه جهانی کمتر مورد توجه قرار میگیرد .چرا که وجود رهبران و نخبگانی که پا یبند به هنجارهای مشترک و مسالمت آمیز برای حل وفصل اختلافات باشند و از شیوه های مسالمت آمیز برای مدیریت تنشها بهره ببرند، امکان بروز و تشدید منازعات منطقه ای را تخفیف می دهد و بسترهای لازم را برای صلح پایدار و باثبات فراهم میکند دانشگاه ها نقش مهمی در تقویت سرمایه اجتماعی و اعتماد اجتماعی دارند و در همین راستا ایجاد یک شبکه اجتماعی بین نخبگان دانشگاهی برای حل مسائل کشوری و منطقه ای ضروری به نظر می رسد. افزایش اعتماد عمومی به نهاد دانشگاه باید دانشگاه ها را در مسیری هدایت کند که در حل مشکلات جامعه در مقیاس ملی، منطقه ای و ناحیه ای موثر باشند. بر همین اساس، سوال این است که عملکرد نخبگان و دانشگاهها چگونه می تواند در مدیریت منازعات منطقه ای و صلح سازی نقشآفرینی کند مقاله در بررسی سیاست های فرهنگی دو کشور ایران و افغانستان با ادبیات تاریخی تحلیلی به نتایجی دست یافته است.

کلیدواژه ها:

نخبگان ، افراط گرایی ، صلح پایدار ، دیپلماسی علمی و فرهنگی افغانستان و ایران.