نقش علم به نوعا کشندگی رفتار در ساختار قتل عمد از منظر حقوق اسلام و غرب

یکی از مصادیق قتل عمد، کشتن دیگری از طریق ارتکاب رفتار غالبا کشنده توسط فرد فاقد قصد قتل می باشد، که هم در حقوق کیفری ایران، به حکم بند ب ماده ی (۲۹۰) قانون مجازات اسلامی، و هم در برخی از نظام های حقوقی غرب مطمح نظر قرار گرفته است. یکی از مسائل مهم در مورد این نوع از قتل عمد آن است که آیا آگاهی مرتکب به ویژگی قتاله بودن عمل در ساختار آن مدخلیت دارد یا خیر دکترین حقوقی و رویه قضایی در پاسخ به این سوال دچار تشتت است، برخی علم جانی را ضروری بزه مذکور به شمار آورده و گروهی برای آگاهی مرتکب اثری قائل نشده اند. در این مقاله ضمن تبیین هر یک از این نظریات، به بررسی موضوع، به شکلی تطبیقی، با تاکید بر رویکرد فقه جزایی مبادرت شده و مبانی آن مورد تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

قتل عمد ، عمل نوعا کشنده ، جهل موضوعی ، حقوق تطبیقی ، فقه امامیه