نظری بر مفاهیم توسعه پایدار و زمینه گرایی در معماری بومی

زمینه گرایی دیدگاهی است که به ویژگی های مکان توجه دارد. توسعه پایدار شهری دارای جنبه های گوناگونی است اما بر جنبه زیست محیطی آن تاکید ویژه ای صورت گرفته است البته توسعه پایدار منحصر به مسائل زیست محیطی نیست بلکه جنبه های اقتصادی اجتماعی فرهنگی و سیاسی را نیز شامل می شود زمینه گرایی از بحث های بسیار مهمی است که در دهه های اخیر مطرح شده است، می توان گفت زمینه گرایی دیدگاهی است که به ویژگی های خاص یک مکان و بکارگیری آنها در طراحی معاصر توجه دارد این ویژگی ها شامل ویژگی های کالبدی ،اکولوژی، تاریخی، اجتماعی ،سیاسی و اقتصادی می شود میان مباحث توسعه پایدار و زمینه گرایی اشتراکات فراوانی دیده می شود . اولین و قدیمی ترین بعدی که در بحث زمینه گرایی مطرح شد توجه به محیط پیرامون پدیده بود این امر شامل احترام به بافت موجود و توجه به ویژگی های اقلیمی و زیست محیطی موجود می باشد هر جا که شاهد مکانی زمینه گرا باشیم می توان پایداری را نیز به وضوح دریافت کنیم. در این پژوهش سعی می شود تا پیشنهاداتی در این رابطه ارائه گردد تا در برنامه ریزی های آینده مد نظر قرار گیرد. لازم به ذکرست روش پژوهش در اینجا تحلیلی - توصیفی و از نوع کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار. معماری بومی ، زمینه گرایی