بررسی و مقایسه مدیریت زمان و فرسودگی شغلی در کارکنان فعال و غیر فعال دانشگاه حکیم سبزواری

هدف: هدف پژوهش بررسی و مقایسه مدیریت زمان و فرسودگی شغلی در کارکنان فعال و غیر فعال دانشگاه حکیم سبزواری بود. روش شناسی: جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه حکیم سبزواری بود (431 نفر). 225 نفر به عنوان نمونه به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه ای متشکل از سه بخش بود که پس از تایید روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت: پرسشنامه محقق ساخته ویژگی های فردی، پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (1993) و پرسشنامه مهارت های فردی مدیریت زمان عزیزی مقدم (1385). برای تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگروف اسمیرنوف استفاده شد. از آزمون t و تحلیل واریانس دو راهه به ترتیب برای مقایسه گروه های دارای دو گروه مستقل از هم ، و بررسی اثر متقابل دو متغیر مستقل (فعالیت ورزشی و پست سازمانی) بر متغیرهای وابسته (فرسودگی شغلی و مدیریت زمان) استفاده شد. یافته ها: براساس یافته ها بین فرسودگی شغلی و مدیریت زمان کارکنان فعال و غیرفعال تفاوت معنی داری وجود داشت. همچنین بین فرسودگی شغلی و مدیریت زمان کارمندان و اعضای هیات علمی فعال و غیر فعال ورزشی نیز تفاوت معنی داری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته ها احتمالا افراد فعال به فرسودگی شغلی کمتری مبتلا می شوند. همچنین احتمالا این افراد از مهارت مدیریت زمان بهتری برخوردار می باشند. ممکن است کاهش فرسودگی شغلی ناشی از فعالیت بدنی بتواند برای افراد فرصتهای بهتری جهت مدیریت مناسب تر زمان مهیا کند. اختلاف مشاهده شده بین کارمندان و اعضای هیات علمی می تواند ناشی از اختلاف در ماهیت شغل باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت زمان ، فرسودگی شغلی ، فعالیت ورزشی