اصلاح روابط عمق آبشستگی پایه پل با استفاده از الگوریتم ژنتیک

یکی از مسایلی که باعث تخریب پل­ها می­شود، آبشستگی پایه­های آنهاست. محاسبه دقیق­تر عمق آبشستگی کمک زیادی به طراحی صحیح پایه­های پل خواهد کرد. یکی از راه های محاسبه عمق آبشستگی استفاده از روابط تجربی است. در این تحقیق جهت بهینه کردن روابط با استفاده از الگوریتم ژنتیک و مقادیر میدانی عمق آبشستگی، 17 رابطه تجربی اصلاح شدند. تعداد 80 درصد داده­های میدانی جهت بهینه کردن روابط و مابقی جهت صحت­سنجی آنها استفاده شد. معیارهای آماری جهت مقایسه نتایج حاصل از روابط تجربی و روابط اصلاح شده با مقادیر اندازه­گیری استفاده شد. نتایج نشان داد الگوریتم ژنتیک به خوبی توانست روابط تجربی را اصلاح کند. رابطه (Froehlich 1988) دارای بیشترین دقت در بین روابط تجربی را داشت. بنابراین الگوریتم ژنتیک کمترین تاثیر را جهت اصلاح این رابطه داشت. بیشترین کاهش خطای RMSEروابط اصلاح شده نسبت به روابط تجربی مربوط به روابط (Neill 1964)، (Melville 1975)، (Laursen and Toch 1956)، (Blench II 1962) و (Hancu 1971) به ترتیب برابر 75، 72، 71، 71 و 71 درصد بود. رابطه اصلاح شده (Blench II 1962) با شاخص­های RMSE، MAE، E و R2 به ترتیب برابر 57/0 متر، 085/0- متر، 62 درصد و 65/0 یکی از روابط با کمترین میزان خطا و بیشترین ضریب همبستگی انتخاب شد. در انتها روابط دیگری جهت پیش­بینی عمق آبشستگی پایه­های پل پیشنهاد شد.

کلیدواژه ها:

آبشستگی ، بهینه کردن ، پایه پل ، الگوریتم ژنتیک